Kumasi!

Zo, het is alweer even geleden, maar nu toch weer een moment gevonden om een nieuwe blog te schrijven. 5 dagen geleden zijn we aangekomen in Kumasi, na een busreis van zo'n 5 uur. Busreis was prima en ook Kumasi leek ons een fijnere stad dan Accra om in te verblijven. We werden opgehaald door Nana Ama, een meisje van Syto en zij heeft ons een beetje de stad (+reusachtige markt) laten zien.
Rond een uur of 5 werden we opgehaald door onze gastvader, die ons meenam in een taxi naar zijn huis. Daar aangekomen was het toch wel even slikken, het huis was ook een basisschool en leek eigenlijk niet meer dan een blok beton. Nergens was het nog af, hij had overal nog plannen voor, zodat op het dak van een gedeelte van de school gewoon halve betonnen palen stonden met ijzeren stangen eruit: daar kwam (ooit) nog een tweede verdieping... De wc was wel "beter" dan verwacht, voor zover een gat in de grond met een wc-pot erop voor de vorm beter kan zijn.
Onze gastmoeder is een schat, al spreekt ze amper Twi en haar zus en diens 2 kinderen, Leslie (of Love) en Wonder zijn ook schatten. Dan is er nog Anthony, de zoon van de "opa" van onze gastmoeder, ook een ontzettende lieverd! Vraag me niet hoe het zit met die familie, want dit was hoever ik kwam (hij vertelde nog 10 minuten verder over hoe ze alles en iedereen noemen).
Op donderdag hebben we geholpen op de basisschool bij ons gastgezin, dit was een groot feest, de kinderen allemaal Nederlandse liedjes (Lang zal ze leven en Oh denneboom) geleerd en ze van allles verteld over Nederland. Heel veel plezier hiermee gehad, maar de dag erna bleek ineens dat dit niet de basisschool was waar we zouden gaan helpen, die was namelijk bij het weeshuis...
Het weeshuis is een chaos. Een ander woord heb ik er niet voor. Niemand die ons kan vertellen wat we zouden kunnen of moeten doen om te kunnen helpen en niks lijkt echt logisch. Toch denk ik wel dat we dit kunnen doen, want om alleen maar een kindje op je schoot te hebben dat ontzettend blij naar je lacht, geeft al zoveel voldoening! Ook is het heel fijn dat er een boel andere vrijwilligers zijn, zodat we lekker wat aanspreekpunten hebben om de dagen daar door te komen.
Dit is helaas niet het geval tijdens de avonden. Die brengen Soof en ik in een behoorlijke eenzaamheid door, wat nog niet echt heeft geholpen om de heimwee achter ons te laten. Vandaar ook ons besluit om er afgelopen weekend eens even lekker tussenuit te gaan!
Dit weekend hebben we lekker lui doorgebracht in een hangmat aan een prachtig strand tussen de palmbomen, mangostruiken, vlinders, bloemen en vogeltjes. Geen geluid dat je er hoorde, het was echt een oase van rust, zeker na het drukke Kumasi. Werd er helaas wel heel erg ziek, buikpijn, koorts en diarree... :(
Maar ook dat mocht de pret niet drukken, medicijnen laten komen en er een heerlijke avond en volgende dag van gemaakt, samen met 5 Nederlanders en 1 Amerikaan die we daar ontmoet hadden, lekker zitten kaarten, praten en voetbal kijken! Als het goed is heb ik ook foto's gepost van ons eigen paradijsje!
Toen we gisteren terugkwamen was het contrast natuurlijk wel heel groot, waardoor we even moesten slikken toen we Kumasi binnenreden. Maar ik heb me geprobeerd er overheen te zetten, wat er voor heeft gezorgd dat gisteren de eerste dag was sinds we hier zijn waarop ik niet heb gehuild :)
Vanavond zal waarschijnlijk ook weer pittig worden, maar we hebben wel dingen om naar uit te kijken: aankomende vrijdag vertrekken we voor 4-5 dagen naar cape coast, lekker luieren aan het strand en terrasje pakken! Ook nog naar Kakuum Park, een park waar je op grote hoogte over touwbruggen tussen de bomen door kunt lopen. En het weekend erna gaan we op de 25e weg en vertrekken we met een boel vrijwilligers van de organisatie naar Mole National Park. Dat ligt helemaal in het noorden en het is een soort reservaat met olifanten, apen, buffels, luipaarden, leeuwen en ga maar door. Super leuk georganiseerd door de organisatie hier!
Vandaag even gepraat met Tina, de coordinator van Syto in Kumasi, over onze heimwee, het werk en van alles. Het was fijn even met haar gesproken te hebben. Ook kwamen Arianne en Annick vandaag langs op het weeshuis, heerlijk met hun gekletst en ze hebben ons verteld over hun eigen ervaringen en (wat ik het belangrijkste vond) dat we ze altijd kunnen bellen als we t niet meer trekken.
Lieve mensen ik mis jullie nog steeds allemaal heel erg en 't blijft slikken hier te zijn. I will survive :)
Zie jullie snel weer!
xxxxxx